===========
သီဟိုဠ္ကြ်န္း မဓုအဂၤဏရြာ၌ 'ဒမိဠ' အမည္ရွိ တံငါသည္ တစ္ေယာက္ရွိသည္။ သိတတ္ေသာ အရြယ္မွစ၍ အိမ္ေထာင္က်ၿပီး ေသခါနီးအခ်ိန္ထိ တံငါအလုပ္တစ္ခုတည္းျဖင့္သာ အသက္ေမြးခဲ့သူ တစ္ေယာက္ပင္။ သူ႔ဘဝတြင္ ကုသိုလ္ဟူ၍ ဘာတစ္ခုမွ မရွိခဲ့ပါေပ။ အိမ္သူ ဇနီးက ရပ္ကိုယ္ေတာ္တစ္ပါးကို တစ္ခါတရံ ဆြမ္းေလာင္းလွဴဖူးတာ ရွိေသာ္လည္း သူ႔အေနနဲ႔ကေတာ့ ဘာမွ မသိခဲ့။
လင္ျပဳေသာ ကုသိုလ္ကိုမယားက ဝမ္းသာမွ မယားပါ ကုသိုလ္ရသည္။ မယားျပဳေသာ ကုသိုလ္ကို လင္ကဝမ္းသာမွ လင္ပါကုသိုလ္ရသည္ ဟု ဆိုထားရာ မယားဆြမ္းေလာင္းသည္ကို သိလည္း မသိ၊ ဝမ္းလည္း မသာေသာေၾကာင့္ သူအေနျဖင့္ ကုသိုလ္ ျဖစ္စရာလမ္း မရွိေပ။
သူတစ္ပါးအသက္ သတ္သူမ်ားသည္ ဘဝဆက္တိုင္း-
၁။ ေျခ, လက္အဂၤါ ခ်ိဳ႕ယြင္းျခင္း။
၂။ မြဲျပာ ေျခာက္ေသြ႕ေသာ ႐ုပ္ရည္ရွိျခင္း။
၃။ ပိန္လွီ ေသးညွက္၍ အင္အား မရွိျခင္း။
၄။ လ်င္ျမန္ ျဖတ္လတ္မႈ မရွိဘဲ ေလးလံထိုင္းမိႈင္းျခင္း။
၅။ အျမဲတမ္း ထိတ္လန္႔ ေၾကာက္ရြံ႕ေနရျခင္း။
၆။ သူတစ္ပါး သတ္ျဖတ္ခံရျခင္း။
၇။ အနာေရာဂါ မ်ားျခင္း။
၈။ အေျခြအရံ ပ်က္စီး၍ အထီးက်န္စြာ ေနရျခင္း။
၉။ အသက္တိုျခင္း ဟူေသာ ဆိုးက်ိဳးတို႔ကို ခံစားရမည္။
ဟု ဗုဒၶ ေဟာၾကားေတာ္မူသည့္အတိုင္းပင္ ဒမိဠတံငါသည္ႀကီးမွာ အသက္ ငါးဆယ္ေက်ာ္ေလးမွာပင္ ေသဖို႔ရန္ အခ်ိန္ ေရာက္ခဲ့ေလၿပီ။ ေသခါနီး ပုဂၢိဳလ္မ်ားသည္ မိမိ လားေရာက္ရမည့္ ေနရာဌာနကို ျမင္တတ္ ၾကသည္။ စာလို ဂတိနမိတ္ ဟုေခၚသည္။
နတ္ျပည္ေရာက္မည့္သူျဖစ္က နတ္သမီး၊ နတ္သား၊ ဗိမာန္၊ ပေဒသာပင္ တို႔ကို ျမင္ၾကရသည္။ လူျပန္ျဖစ္မည့္သူျဖစ္က အမိဝမ္းေရး ခပ္နီနီေလးကို ျမင္ၾကရသည္။ ငရဲက်မည့္သူျဖစ္က ငရဲသားမ်ား၊ ေခြးနက္ႀကီးမ်ား၊ မီးလွ်ံမ်ားကို ျမင္ၾကရသည္။ တိရစာၦန္ျဖစ္မည့္သူျဖစ္က မိခင္ တိရစာၦန္မ၏ ပံုသ႑ာန္ ကို ျမင္လာတတ္သည္။
တေစၦသရဲဟု ေခၚၾကသည့္ ၿပိတၱာဘံုကို ေရာက္မည္ဆိုပါ က ျမစ္ႀကီး၊ ေခ်ာင္းႀကီး၊ ေတာႀကီး၊ ေတာင္ႀကီးမ်ားကို ျမင္ရတတ္သည္။ ယခု ဒမိဠတံငါသည္ႀကီးမွာ ငရဲသို႔ က်ေရာက္မည့္သူ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ေခြးနက္ႀကီး၊ ငရဲမီး၊ ငရဲသားတို႔ကို ျမင္ေနရၿပီ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ထိတ္လန္႔ေၾကာက္ရြံ႕စြာႏွ င့္ ေအာ္ဟစ္ ျမည္တမ္းေနရွာေလသည္။
သားမယားမ်ားကား ဘာမွလည္း မျမင္ရ၊ ဘာမွလည္း မတတ္ႏိုင္ သျဖင့္ လက္ပိုက္၍သာ ၾကည့္ေနရေပေတာ့သည္။ စားသံုးၾကသည္ကေတာ့ မိသားတစ္စုလံုး မေကာင္းက်ိဳးခံစားရၿပီဆိုေတာ့ ရွာေဖြသူ တစ္ေယာက္တည္း သာ လည္စင္း၍ခံရမည္။ ရွာေဖြေကြ်းေမြးရေသာ အိမ္ေထာင္ဦးစီးမ်ား အထူးသတိျပဳစရာ အခ်က္ပင္ ျဖစ္၏။
မီးေဘး၊ ေရေဘး၊ ျပည္ပ်က္ေဘး စသည္တို႔ႏွင့္ ရင္ဆိုင္ၾက ရေသာအခါ သားႏွင့္ အမိ၊ သမီးႏွင့္ အဖ၊ ဆယ္ေရးတစ္ေရး ကိုးေရးတစ္ရာ ကယ္တင္ႏိုင္ ၾကေသးေသာ္လည္း အိုေဘး၊ နာေဘး၊ ေသျခင္းေဘး တို႔ကိုကား ဘယ္သူက ဘယ္သူ႕ကိုမွ မကယ္ႏိုင္ေတာ့ေပ။ ထို႔ေၾကာင့္လည္း မန္လည္ဆရာေတာ္ ဘုရားႀကီးက 'မာဃေဒဝ လကၤာသစ္' တြင္....။
ေရေဘး, မီးေဘး၊ ျပည္ပ်က္ေဘးကား
ဆယ္ေရး တစ္ေရး၊ ကယ္ႏိုင္ေသး၏။
အိုေဘး, နာေဘး၊ ေသျခင္းေဘးဟု
ဤေဘးသံုးပါး၊ လြန္ႀကီးမားက
သားႏွင့္အမိ၊ ျဖစ္တံုဘိလည္း
မ်က္စိေအာက္တြင္၊ ရင္ခြင္တင္လ်က္
သက္ပင္ေရးပိုင္၊ မကယ္ႏိုင္ဘူး
လက္မိႈင္ခ်ကာ၊ ေနရစြာရွင့္....။
ဟူ၍ စပ္ဆိုခဲ့ျခင္း ျဖစ္ေပ လိမ့္မည္။
ထိုကဲ့သို႔ ငရဲနိမိတ္မ်ား ထင္ေနသည့္ အခိုက္မွာပင္ စူဠပိ႑ပါတိကတိႆ မည္ေသာ ရဟန္းသည္ ဆြမ္းခံရပ္ရင္ျဖင့္ ဒမိဠတံငါသည္ႀကီး၏ အသံကို ၾကားလိုက္ရသျဖင့္ ငရဲသြားမည့္သူ၏ အသံျဖစ္ေၾကာင္း သိလုိက္ သည္ႏွင့္
" ဤအိမ္သည္ကား.....ငါ့ကို ဆြမ္းေလာင္းဖူးေသာေၾကာင့္ ယခု ေအာ္ဟစ္ေနေသာ ဒကာႀကီးသည္လည္း ငါ၏ ဆြမ္းဒကာပင္ ျဖစ္သည္။ ဆြမ္းအလွဴရွင္တစ္ေယာက္သည္ သူ ဆြမ္းလွဴေသာ ရဟန္းတစ္ပါးေရွ႕မွာ ငရဲသို႔ က်ျခင္းသည္ ဘယ္လိုမွ မသင့္ေလ်ာ္၊ ငါ တတ္ႏိုင္သမွ် ငရဲမက်ေအာင္ ကယ္ေလမွ " ဟူေသာ အေတြးႏွင့္အတူ ဒမိဠတံငါသည္၏ အနီးထိုင္ခံုတြင္ ဝင္ထိုင္ၿပီးလ်င္.....။
" ဒကာႀကီး-ယခုပင္ ဒကာႀကီးကို သရဏဂံုႏွင့္ ငါးပါးသီလ ေပးပါမည္၊ ေဆာက္တည္ပါမည္လား " ဟု ေမးလိုက္ရာ တံငါသည္ႀကီးက " ေဆာက္တည္ပါမည္ ဘုရား " ဟု ဆိုသျဖင့္ သရဏဂံုႏွင့္ ငါးပါးသီလကို စတင္ ေဆာက္တည္ ေပးပါသည္။
သို႔ေသာ္ ေသဖို႔ရာအခ်ိန္က သိပ္နီးကပ္ေနၿပီ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ သရဏဂံုသံုးပါး ေဆာက္တည္အၿပီးမွာပင္ စုတိစိတ္က်၍ ေသဆုံးသြား ေတာ့သည္။ ငါးပါးသီလကို ဆက္လက္ မေဆာက္တည္လိုက္ရေပ။ အနႏၱရေမဝ ဟူေသာ ဗုဒၶ၏ ေဒသနာေတာ္အတိုင္း ဤဘဝမွ ေသၿပီးသည္ႏွင့္ တၿပိဳင္နက္ ကာလမျခားဘဲ လူသက္ႏွင့္ အႏွစ္ကိုးသန္း အသက္ရွည္သည့္ စတုမဟာရာဇ္နတ္ဘံု၌ နတ္သား သြား၍ ျဖစ္ရသည္။
နတ္ျပည္၌ နတ္သား ျဖစ္မည့္သူသည္ အသက္ႏွစ္ဆယ္အရြယ္ 'ဘြား' ကနဲ ခ်က္ခ်င္းျဖစ္ရသလို နတ္သမီး ျဖစ္မည့္သူသည္လည္း ဆယ့္ေျခာက္ႏွစ္ သမီးအရြယ္ 'ဘြား' ခနဲ ျဖစ္ေလေတာ့၏။ စာအလို 'ဥပပါတ္ပဋိသေႏၶ' ဟု ေခၚသည္။ တံငါသည္ႀကီးသည္ နတ္ျပည္သို႔ ေရာက္သည္ႏွင့္ 'ငါကား...တံငါသည္ တစ္ေယာက္ ျဖစ္ပါလ်က္ အဘယ္ကုသိုလ္ေၾကာင့္ နတ္ျပည္ေရာက္ရတာလဲ' ဟု ဆင္ျခင္ၾကည့္ရာ ေက်းဇူးရွင္မေထရ္ကို ျမင္ သျဖင့္ ခ်က္ခ်င္း လူ႕ျပည္သို႔ ဆင္းလာၿပီးလွ်င္ မေထရ္အား ေက်းဇူးတင္ စကား ေလွ်ာက္ထားသည္မွာ-
" အရွင္ဘုရား ေက်းဇူးေၾကာင့္ တပည့္ေတာ္ဟာ ငရဲဘံု မေရာက္ဘဲ နတ္ဘံု ေရာက္ခဲ့ရပါသည္၊ ဒါေတာင္ တပည္ေတာ္ဟာ ငါးပါးသီလ မေရာက္ခင္ ေသသြားခဲ့လို႔ပါ၊ ငါးပါးသီလ ေဆာက္တည္ၿပီးမွ ေသခဲ့ရရင္ ဒီထက္ျမင့္တဲ့ နတ္ဘံုကို ေရာက္ရမွာပါ၊ ဒကာ, ဒကာမတိုင္း သိေအာင္ ေဟာၾကားေပးေတာ္မူပါဘုရား " ဟု ေလွ်ာက္ထားၿပီးမွ နတ္ျပည္သို႔ ျပန္သြား ခဲ့ပါသည္။
ေသခါနီးမွ ကပ္၍ ေဆာက္တည္ေပးခဲ့ေသာ သရဏဂံုသည္ပင္လွ်င္ ဤမွ် ေကာင္းက်ိဳးေပးလွ်င္ ေန႔စဥ္ေဆာက္တည္ေနေသာ သရဏဂံု ျဖစ္ပါက မည္မွ် ေကာင္းက်ိဳး ႀကီးႏိုင္သည္ကို စာရႈသူမ်ား စဥ္းစား၍ ၾကည္ညိဳသဒၶါပြားကာ ႀကိဳးစား အားထုတ္ႏိုင္ၾကပါေစ။
(အဂၤုတၱဳရ္ အ႒ကထာ၊ ဒုတိယတြဲ၊ ႏွာ-၁၀၇ ကို မွီျငမ္းျပဳ ေရးဖြဲ႕ပါသည္)
ေမတၱာရွင္(ေရႊျပည္သာ) (သရဏဂံုအစြမ္း အံ့မခန္းျဖစ္ရပ္ဆန္းမ်ား)
No comments:
Post a Comment